விலாசினியும் உமாவும்

விலாசினியும் உமாவும்

இந்தப் புகைப்படத்தில்  இருப்பது போலவே விலாஸ் ரொம்ப அழகா சிரிச்சுக்கிட்டே  இருப்பா .. எனக்கு விலாசினி என்ற பெயர் வித்யாசமாக இருந்ததினாலேயே மிகப் பிடித்தது.

சேலம் மாவட்டத்தில் ஆடையூர் ,பக்க நாடு போன்ற கிராமங்களும் ஜலகைக்கு அருகே இருப்பவை , அங்குள்ள மாணவர்களும் மேல்நிலைப் பள்ளிகள் என்றால்  ஜலகண்டபுரம் பள்ளிக்கே வர வேண்டும்.

விலாஸ் , பிரேமா , P. உமாமகேஸ்வரி என்ற 3 மாணவிகள் ஆறாம் வகுப்பிற்கு எங்கள் பள்ளிக்குத் தான் வந்தனர். அந்த மூன்று பேரில் பிரேமா வெள்ளை வெளேரென இருப்பாள் , நாங்கள் வெள்ளச்சி என்றே பல சமயங்களில் அழைப்போம் ,
8 ஆம் வகுப்பு வரை இவர்களுடன் அவ்வளவாக எனக்குப் பரிச்சயமில்லை. வேறு வேறு வகுப்புப் பிரிவுகள் . 8ஆம் வகுப்பில் வள்ளியம்மா டீச்சரிடம் டியூஷன் வருவாங்க , பள்ளி முடிந்து நேரா அங்க போய்டுவாங்க , அவங்க 4.30 லிருந்து 6 வரைக்கும் தான் இருப்பாங்க ,

அப்புறம் அந்த ஆடையூர் 3A பஸ் வந்துடும் , அதுப் பிடிக்க ஓடுவாங்க , அப்பவெல்லாம்  எனக்கு அது பத்தி புரிதல் இல்லை , ஆனா ஆசிரியரா நான் இருப்பதால்  இப்போ என்னிடம் படிக்கும் குழந்தைகள்  சிறப்பு வகுப்புகள் முடிந்து பேருந்து நேரம் தாண்டி விடுமோ என அலை பாய்கையில் தான் புரிகிறது ,
அன்று இவர்கள் தவிப்பு.

விலாஸ் எப்போதும் பெரிய பெரிய கனவுகளை சுமப்பவள் , அதுவும் அவளது அண்ணா நிறைய பேருக்கு ரோல் மாடல் ,
அப்படி இருந்த நாட்கள் கடந்து 10 ஆம் வகுப்பில் தான் நெருங்கிப் பழகினோம் , நல்ல மதிப்பெண் வாங்க வேண்டும் என நிறைய ஆசை அவளுக்கு , நிறைய முயற்சி செய்ய நினைப்பாள் , ஆனால் பாதியிலே அதை மறந்து விடுவாள் , அதையும் அப்பப்போ என்னிடம்  சொல்லுவாள்.

நாமக்கல்லில் தான் கல்லூரி படித்தாள். அப்படி  படிக்கையில் எப்போதாவது என் வீட்டுக்கு வருவாள். அப்படி ஒரு முறை சந்திக்கும் போது அவள் கூறியது இன்னும் என் மனம் விட்டு அகலவில்லை , இன்றும் என் மாணவிகளிடம் பகிர்வேன் .

சருகுகளை சேமிச்சு வைக்கிறேன் , ஆனா குளிர் காயறதே இல்லை என்றாள் .....
ஒரு நாள் சிரித்துக் கொண்டே ....

எங்க உமா , அண்ணா எல்லா மெட்டீரியல்ஸ்சும் தரார். நான் பயன்படுத்துவதே இல்லை என்றாள்  , இது தான் அந்த சருகுகளும்  குளிர் காய்தலும் கதை

மைக்ரோ ஓவன் எப்படிப் பயன்படுத்தனும்னு அவங்க வீட்லதான் பார்த்தேன் ஒரு 20 வருடம் முன்னால் . ஒரு பொருளை ஃபிரிட்ஜ் ல வச்சத எடுத்து எவ்ளோ நேரம் வெளியில் வச்சு ஒவன் ல சூடாக்கனும் என்ற ஆராய்ச்சி எல்லாம் அப்பதான் செய்தோம்.

அந்த கிராமத்தில் இவர்கள் வீட்டை அரண்மனை போல் கட்டி இருந்தார் ராஜா
அண்ணன், ரொம்ப அழகா இருக்கும் , S மாதிரி படிகட்டுகள் வீட்டிற்குள் வைத்து கட்டியிருக்கும்  முறை என நான் வியந்து பார்த்துள்ளேன்.

அவர்கள் வீட்டிற்குப் போனால் அந்தக் காடு இந்தக் காடு என்ற மொழிகள் பேசும் வீடுகள் இருக்கும் , இவர்கள் வீட்டை இந்தக் காடு என எண்ணினால் JP எல்லாம் வசிக்கும் வீடு அந்தக் காடு என்போம்  ...

அங்கு சென்று விட்டால்  ஒரே கொண்டாட்டம் தான் ,மகிழ்வைத் தாண்டி வழிந்த சந்தோஷ நாட்கள் அவை

சப்பாத்தியை லேயர் லேயராக மடித்து தேய்த்து செய்வார்கள்  அம்மா என்று 10 ஆம் வகுப்பில் அவள் கூறுவது இன்றும் நான் சப்பாத்தி செய்கையில் மனதிற்குள் ஓடும் .

அம்மா அவ்வளவு பொறுமைசாலி , பெண்களால் குடும்பங்கள் எப்படிக் காக்கப்பட்டு வருகின்றன என்பதற்கு அவரே மிகச் சிறந்த உதாரணம்.

அப்புறம் விலாஸ் திருமணத்திற்கு சென்றேன் , காலச் சூழல் பல வருடங்களாக சந்திக்கவே இல்லை .

ஆனால் அதே அன்பு எப்போதும் மனதுள் ததும்பிக் கொண்டே இருந்தது அவள் மீது .

எப்போதோ யாருடைய வழியாகவோ அவளது அலைபேசி எண்ணை பல வருடங்கள் முன்பு பெற்று தொடர்ந்து துரத்தினேன் .

ஆனால் அவள் வாழ்வில் மிக அருமையான வழியில் விவசாயியாக மாறி விட்டு , மாடுகளுடனும், கோழிகளுடனும் விளை நிலங்களுடனும் உறவை வலுப்படுத்திக் கொண்டதால் மனிதர்களோடு நேரம் கழிக்க இயலாமை பெற்ற வளாகியிருந்த காலமாகிட ,

எப்போதாவது ஒரு  வருடத்திற்கு ஒரு முறையேனும் பேசி விடுவேன்.  எப்போது அழைத்தாலும் பல வாக்குறுதிகளைத் தருவாள்.

ஆனால் அடுத்த முறை பேசும் பொழுது , சாரி உமா என்று கூறி ஒரு மலர்ச்சியான சிரிப்பை அலைபேசி வழியாகப் பிரயாணம் செய்ய வைத்து விடுவாள்.

ஆகையால் அவள் மீதான கோபமே காணாமல் போய்விடும். இப்படியான சூழலில் கடந்த ஜூன் மாதம் நாங்கள் 93 பேட்ச் மாணவர்கள் சந்திக்கும் போது தான் விலாசினியை பல ஆண்டுகளுக்குப்  பிறகு சந்தித்தேன்.

அதே புன்னகை , அதே சுறுசுறுப்பு , அதே அன்பு தழுவல் ... இருவரது பார்வைகளும் சந்தித்துக் கொள்ள நெகிழ்ந்து போனோம். இன்று அவள்  விவசாய முறையில் தன்னை ஈடுபடுத்தி குழந்தைகளை கவனித்து வரும் ஒரு விவசாய உழைப்பாளியாக உருவாகி பெருமை சேர்க்கிறார்.

அதோடு அரசுப் பள்ளிக் குழந்தைகளின் மேற்படிப்புக்கு தொடர்ந்து உதவி வருகிறார்.

அன்பு காலம் கடந்தது என்பதை ஒவ்வொரு நாளும் நமக்கு உணர்த்தி வருகிறது. அதற்கு எனது விலாசினியும் பொருத்தமானவள்.

உமா

Grandma

ஞானாம்பா (ள்) மா - (பாட்டி )

ராசாத்தி என்று எங்காவது கேட்டால் ... சற்றே நிதானித்து அசை போட்டு மகிழ்வேன். ஆம் என்னை .. அப்படித்தான் அழைப்பார் பாட்டி , ராசாத்தி - அம்மாடி - கண்ணு... இது தான் எனக்குள் ரசவாதம் நிகழ்த்திய தமிழ்ச் சொற்கள் . பாட்டி எப்போதும் பயன்படுத்துவது

எனக்கு விபரம் தெரிந்து அவரை பாட்டி எனக் கூப்பிட்ட தே இல்லை. ஆமாம் , எப்போதும் ஞானாம்பா மா என்ற பெயரை இணைத்து தான் அழைத்து இருக்கிறேன் .

யார் யாரோ என்னன்னவோ சொல்வீங்க , தெய்வம் , தேவதை , காதலி ,அம்மா , பாதுகாவலர் , ரோல் மாடல் இப்படியாக .... அத்துணையும் இந்த ஒரு உருவத்தில் கண்டு உடன் வாழ்ந்தவள் நான். (அப்போது தெரியாது , இப்போது தான் உணர முடிகிறது )

சின்ன வயசுல இருந்தே நிறைய உண்மைக் கதைகளை வாழ்வின் நிலைப்பாட்டை , கடந்து வந்த பாதையை சொல்லி சொல்லி ஒரு உருவம் கொடுத்த மனுஷி.

தன் கணவர் இறந்த காலம் தொட்டு 3 பெண்குழந்தைகளை எவ்வாறு,பூ கடையில் பூ கட்டி வரும் வருவாயில் 1950களில் இருந்து வளர்த்தேன் என சம்பவங்களோடு அவர் கூறும்
விரியும் காட்சிகள் திருச்செங்கோடு பூக்கடை வீதியை இப்பவும் என் மனசுல பச்சுனு ஒட்டி வலிக்க வைக்கும்.

வாழ்ந்து வந்த பெரிய வீட்டைக் கூட , ஆண் துணை இழந்த சில நாட்களில் பிடுங்கிக் கொண்டு வெளியேற்றிய உறவுகளின் கதை கேட்கும் போது நமக்குக் கோபம் வந்தாலும் அது விதி மா கோபப் பட என்ன இருக்குன்னு எளிதா கடந்து போகத் தெரிந்த மனுஷி.

தனது 84 வயசு வரை எந்த ஆடம்பர உடுப்புக்கும் நகை நட்டுக்கும் ஆசையே படாத , தன் மகள் கொண்டு வந்து தரும்
வெறும் கதர் கைத்கறி சேலையும் ஒரு ஜம்பருமே வாழ்க்கை பூரா உடுத்தி வேறு உடுப்பு எத பத்தியும் ஆவல் இல்லாத எளிய பெண்காந்தி அவள் .

காதில் தோடு போட்டு நான் பார்த்ததில்லை , கையில் வளையணிந்தோ , கழுத்தில் செயின் அணிந்தோ அல்லது காலில் தான் கொலுசு அணிந்தோ ஒரு நாளும் பார்த்ததில்லை.

எப்போதும் மலர்ந்த சிரிப்பு , கம்பீரமான பேச்சு , ஊரில் போவோர் வருவோர் என அத்துணை மனிதருக்கும் அன்பான பேச்சு , அவசரமாகப் போவோரும் நின்று 5 நிமிடம் ஆயாவிடம் பேசினால் தான் அவங்க மனசும் குளிரும்  போற வர்றவங்க முகமும் சிரிக்கும்.

டீச்சர் வீட்டு ஆயா , அதுதான் அந்தத் தெருவில் ஊரில் ஞானாம்பா ம்மாவிற்கு மக்கள் வைத்த பெயர், விடியற்காலை 3 ,4 மணிக்கு முழிச்சு 6 மணிக்குள்ள சமையல் மணம் வீதி முழுக்க தூக்கும், தினமும் அந்த வீட்டு அடுக்களையிலிருந்து குழம்பும் ரசமும் வாசல் தாண்டி காலை 6 மணிக்கே 2 (அ) 3 வீடுகளுக்குப் பயணிக்கும் . ஆயா வைக்கிற குழம்பு மாதிரி உனக்கு வைக்கத் தெரியுதா ? பக்கத்து வீட்டு சண்முகம் அண்ணா மனைவி சந்திராவை அவ்வப்போது கலாய்ப்பார் .

குமுதம் , ஆனந்த விகடன் , முத்தாரம் , கல்கி இப்படி பல வார மாதப் பத்திரிக்கைகளை எனக்கு படிக்க அறிமுகம் செய்தவரே இவர் தான் . கையில் கொடுத்துப் படிக்கச் சொன்னது இல்லை , அவர் படிக்கும் போது கவனித்து நானும் அதை எடுத்துப் படிப்பேன். அதோடு தராசு , ஜூனியர் விகடன் இப்படியும் படிப்பார்.

அரசியல் ஞானம் , சினிமா , சமூகம் , பொருளாதாரம் இப்படியான ஒரு புரிதல் அந்த மனுஷிக்குள் இருந்திருக்கு போல , அதான் 60 களில் இட்லி கடை கிராமத்தில்  வைத்து குடும்பத்தை கரையேற்றியிருக்கிறார்  .

குளிக்கும் போதெல்லாம் என்னை அழைப்பார் முதுகு தேய்த்து விட, அதைச் செய்தவுடன் இன்னிக்கு கடவுள் உன் பேர லாபக் கணக்குல எழுதிக்குவாருடி கண்ணே நீ நல்லா இருப்பேன்னு சொல்வார்.

சாயங்காலம் 5 மணி ஆனா , கயித்துக் கட்டில ரோட்ல போட்டும் , திண்ணையின் மீது அந்த வீதி ஜனமே உக்காந்து அரட்டை அடிக்கும். அதுக்கு இவங்கதான் முக்கியஸ்தர் , நிறைய பேச்சு நடக்கும். 8 மணிக்கு ராப் பிச்சை வந்தா கண்டிப்பா எதையாவது தருவார் பழைய தோ புதியதோ சாப்பாடு அது .

கண்ணாடி போடாமலேயே கடைசி வரை புத்தகம் வாசிச்ச கெத்து ஆளு, எனக்குத் தெரிந்து 15 பைசாக்கு வாங்கும் கண்ணு மருந்து ட்யூப் மட்டும் தான் அவங்களுக்கு கடைசி வரை (50 பைசா ஆச்சு கடைசில ) தேவைப்பட்ட அதிகபட்ச மருந்து.

பெரிய பெரிய பல காரத்துக்கோ பெரிய விலையான பழங்களுக்கோ அவர் ஆசைப்பட்டது இல்லை , நான் அறிந்து அவர் விருப்பமாக சீதாப்பழத்தை பெரியதாகி வாங்கி அடுக்குப் பானைகளில் மூடி வைத்து பழுக்க வைத்து நிறைய சாப்பிடுவார். என் அம்மா சளி பிடிக்கும் என்று சொல்லி என் கண்களில் காட்டாத சீதாப்பழங்களை இவர் எனக்கு ஆசை தீர தந்து சாப்பிடக் கூறுவார். இன்றும் எனது மிகப் பிடித்தமான பழம் அதுதான்.

அதோடு , மாம்பழ சீசனில் கூடையாக சந்தையில் சிறு சிறு மாம்பழங்களை வாங்கி நிறைய சாப்பிடுவார். தினமும் இரண்டு வேளை உணவு தான் எடுத்துக்  கொள்ளுவார் , காலை 11 - 30 மணியளவில் ஒரு உருளைக் குண்டா
( பாத்திரம் )நிறைய பழைய சோறு மோரில் கரைத்து குடிப்பார். பச்சை வெங்காயம் , அல்லது ஏதாவது காய்கறி பொறியல் தொட்டுக் கொண்டு , அதையே தேவாமிர்தமாக பிரகல்யம் செய்வார்.

அதோடு இரவு 8 மணிக்கு மேல் சாப்பாடு , எது இருக்கோ அது சாப்பிடுவார் , இடையில் டீ (அ) காபி 2 முறை குடிப்பார் அது தவிர வேற ..வெள்ளிக்கிழமைகளில் சந்தைப்  பொரியும் ,வடை பஜ்ஜி பலகாரங்களும் தான் அவரது அதிக பட்ச தீனி . எனக்கு சந்தையையும் , அங்கு வியாபாரிகளை அணுகும் கரிசனத்தையும் படிப்பித்தவர் அவரே.

இப்படியான வாழ்க்கை முறையில் படிப்பின் அவசியத்தையும் எதிர்காலத் தேவைகளையும் நிகழ்கால வாழ்க்கை சம்பவங்களோடு கடந்த கால வாழ்வின் போக்கு கொண்டு தொடர்ந்து விளக்கியவர் அவரே.

நான் படிப்பது அவருக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். சாப்பிட்ட பிறகு கூட
கை கழுவி தட்டு வாங்கி செல்வார் அந்த நேரத்தில் கூட படிப்பு வீண்போகக் கூடாதென, அதுக்குப் பிராயச்சித்தமா நானும் பள்ளி 2 ஆம் இடமே 10 , 12 இரண்டு வகுப்புகளிலும் எடுத்தேன்.

அவர் அந்த காலத்து 8 ஆம் வகுப்பு படிப்பாளியாம். இசை ஞானம் உண்டு. ஆங்கிலத்தில் அவ்வப்போது பேசுவார்.
கம க ..பாடுவார். இப்போது எல்லாம் நினைத்துக் கொள்ளுவேன். இப்படியான எத்தனை லட்சம் பெண்களை இந்த நாடு காவு வாங்கி இருக்கு என ..

நான் 5 ஆம் வகுப்பு படிக்கும் போது வெள்ளிக்கிழமை எனக்கு தலைக்கு  குளிச்சூடுவார் , தண்ணி சடை போட்டு நாட்டு ரோஜா தலையில்வைத்து அழகு பார்ப்பார். 11 , 12 ஆம் வகுப்பு படிக்கும் போதெல்லாம் , மார்ச் , ஏப்ரல் மாதங்களில் மல்லிகை , கனகாம்பரம் இரண்டும் 50 பைசாவுக்கு வாங்கி நெருக்கமா கட்டித் தந்து  ஒரு ஜடை போட்டு வச்சுட்டுப் போக வைப்பார், தினமும் இது நடக்கும் , ஒரு அழகான காலம் அது .

நான் 4 வது படிக்கும் போதே வீட்டுக் கடன் , வருமானம் , அம்மாவின் கஷ்டம் பணப் பிரச்சனை இவற்றைறையெல்லாம் எப்படி எதிர்கொள்வது என ரொம்ப போரடிக்காம பொறுமையா விதைத்தவர் , குடும்பத்தின் ஒரு பரிமாணமான பொருளாதாரச்  சூழலை புரிய வச்ச எக்னாமிஸ்ட் இவர்.

ஜலகண்டபுரத்தில் 3 திரையரங்குகள் இருக்கும் , வாரம் ஒரு முறை குறைந்த பட்சம் 2 திரையரங்குகளின் முதல் வரிசை டிக்கட் கவுண்டரில் எவர்சில்வர் தூக்குப் போசியில் தண்ணீர் எடுத்துக் கொண்டு முதல் ஆளாய் டிக்கட் வாங்க நிற்பார் ஞானாம்பாம்மா. அப்போதெல்லாம் 60 பைசா தான் டிக்கெட் பெஞ்ச்சுசுக்கே, தரை என்றால் 30 பைசா தான் , இரண்டுக்கும் பெரிய வித்யாசமில்லை , சாயும் மர பெஞ்சுகள் இருப்பது 60 காசு. சாயாத மர பெஞ்சுகள் 30 காசு .செள டாம்பிகை தியேட்டர் தான் இந்த டிசைன்.

புதுக் கொட்டாய்  என்று அழைக்கப்படும் அபிராமி திரையரங்கம் 80க்குப் பிறகு கட்டப்பட்டது அங்கு சேர் எல்லாம் இருக்கும் , பல சமயங்களில் பாட்டியின் கை பிடித்து நானும் சினிமா பார்க்கப் போயிடுவேன். சிவாஜி , எம்.ஜி.ஆர் ,ராமராஜன் உட்பட எல்லாப் படங்களும் பார்த்து இருக்கேன்  பாட்டியுடன்  சேர்ந்து.

ஆண் - பெண் நட்பு பற்றி பெரிய  புரிதல் இல்லை என்றாலும் , 12 ஆம் வகுப்பு படிக்கையில் வீடு தேடி வரும்  என் வகுப்பு பசங்கள பக்கத்துல உட்கார வச்சு உபசரித்து 4 நல்ல வார்த்தை பேசி அனுப்புவார். ஆனாலும் அளவோடு பேச வேண்டும்  என்ற கண்டிப்பு அவர் பார்வையிலும் குரலிலும் இருக்கும்.
, 6 மணிக்கு மேல் வீட்டுக்கு வரலன்னா திட்ட மாட்டார் , பதைபதைப்பார்.

அதே போல , தெருவில் செல்லும் செல்லாவும் இன்னும் சிலரும் ஆயாவுடன் சகஜமாகப் பேசத் தேடுவர். ஏனெனில் அவர்களிடம் பேசுவதே பாவம் என அந்த வீதி முழுவதும் யோசிக்கும் , இப்போது தான் புரிகிறது. அவர்கள் பறத் தெருவை சேர்ந்தவர் என்பதால் , ஆனால் பாட்டி அவர்களுடனும் நட்பாக இருப்பார். இப்படியாக சமூகத்தைப் பற்றிய புரிதலும் கூட
அவர்மறைமுகமாகத் தந்து இருக்கிறார் .

இப்படியான மிகச்  சாதாரண வாழ்க்கையில் பெரிய தத்துவங்களை சொல்லிச் சென்றவர் என் பாட்டி ,

என்னிடம் நிறைய பேர் நிறைய கேட்பார்கள் , உங்களால் எப்படி இப்படி இருக்க முடிகிறது ?எதற்கும் பயப்பட மாட்டேன் றிங்க , உங்களுக்கு கெடுதல் செய்யறவங்கள கூட கடந்து போறிங்க , எல்லார்கிட்டயும் இயல்பா பழகறீங்க .. இன்னும் நிறைய ..

கடந்த மிகச்சில வருடங்களாக நான் யோசிக்க யோசிக்க தட்டுப்பட்டது ஞானாம்பா ம்மா எனக்குள் நிறைய ரசவாதம் செய்து இருந்தது புரியவந்தது.

பெரிய பெரிய கனவுகளை அவர் சுமந்தாரோ இல்லையோ எனக்குத் தெரியாது , ஆனால் என்னை சுமக்க வைத்தார் .

என்ன , வேலைக்கு நான் போனதப்பார்த்து குளிர்ந்த அந்த நெஞ்சம் , அரசாங்க சம்பளம் வாங்கி கையில் கொடுக்க நினைச்சேன். ஒரு வருஷமா தராம இருந்ததால , அதுதான் குறை. மற்றபடி நான் டீச்சரா வந்ததுல பயங்கர சந்தோஷம் அவங்களுக்கு . நான் கல்யாணம் செய்த பிறகு வரும் போது , போகும் போது 10 ரூபாய் தருவேன் , (அன்று அது எனக்குப் பெரிய தொகை  ) சந்தோஷமா வாங்கிக்குவாங்க . எப்போ உடல் நிலை சரியில்லாம போனாலும் இறுதிக் காலத்தில் நான் அவர் அருகில் இருப்பது போல இயற்கை சூழல் அமைந்துவிடும்.

தன் கடைசி நாள், கடைசி மணி வரை தன் வேலைகளைத் தானே செய்து , யாருக்கும் எந்தத் தொல்லையும் தராத ஜீவன் இப்படியான மார்கழி மாதத்தில் இன்றைய தினத்தில் 2001 இன் டிசம்பர் 19 இரவு
12 .20க்கு என் மடியில் தான் உயிரை விட்டுச் சென்றது.

ஊர் கூடி அழுதது. என் அம்மாவிற்கு தெரியாத , ரோடில் போவோர் வருவோர் எல்லாம் விஷயம் கேள்விப்பட்டு பாட்டிக்காக அழுததைப் பார்த்து இருக்கேன். எத்தனையோ குடும்பங்கள சத்தமில்லாத சந்தோஷப் பட வச்சு இருப்பது தெரிய வந்தது. எப்பேற்பட் மனுஷியாக வாழ்ந்து இருக்கிறார். அவரை இடுகாட்டுக்கு எடுத்துச் செல்கையில் பலரின் குரல்கள் பெண்கள் வரக்கூடாது என்பதை மறுத்து அவரது இறுதி ஊர்வலம் போய் இடுகாட்டின் எல்லாப் பணிகளிலும் உடனிருந்தேன். 24 வருடங்கள் உயிரோடு அவருடன் வளர்ந்த நான் எப்படிப் போகாமல் இருப்பது ?

அந்த நாள் என் வாழ்வின் மிகப் பெரிய ஞானம் என்றே சொல்லலாம். வாழ்க்கைனா நம்மளால 4 பேர் நல்லா இருக்கணும் மற்றபடி இந்த உயிர் வேற எங்கயும் பிரயோஜனப் படாது என , 17 வருஷமாச்சு அது புரிஞ்சு .அன்பு மட்டும் தான் வேறென்ன வேணும் என .

எப்போதும் என் நினைவலையில் இருக்கும் உறவு இவர் ,வருத்தமாக இல்லை , மகிழ்ச்சியாகவே இதை எழுதுகிறேன் .இரும்பு மனுஷிக்கு என் அன்பு முத்தங்கள் ❤️

உமா

பித்து

வழிந்தோடும் பிரியங்களை சேகரிக்க
வழி தெரியாமல்
வலி கொள்ளும் நிமிடங்கள் ....
வேதனை மிகுந்தவை ..

அடைகாக்கும் கோழிக்கான
அந்த கதகதப்பை
புரிந்து கொள்ளும் வழிகளும்
புரிந்து விடாமல் ...

எதார்த்தத்தை மட்டுமே
எண்ணிக் கொண்டு
ஓடும் ஒட்டங்கள்
ஒரு வித அதிர்வின்
ஒவ்வாமையாகிவிட

கடக்கத் தெரியாமல்
கடக்கும் நொடிகள்
வேதனை என்று
சொல்லித் தெரிவதில்லை

ஞாபகம் - 1

அவளது ஞாபகங்கள் -1
--------------------------------------

மனதிற்கு இதமானவை அவை
எப்பொழுதும், ஞாபகம் வரும்
மனிதர்களை வரிசையாக நினைவுப் பேழையின் அடுக்குகளில் பத்திரப் படுத்துகிறாள் ...

தொலைக்காட்சிப் பெட்டியில் ராகி சேமியா விளம்பரம் பார்க்கையில் ....
ஆரியக் காட்டில் சுற்றித் திரிந்து , ஆரியப் பூட்டையை ஊதித் தின்ற ஞாபகங்கள் ....

கடுக்கன் போட்ட மாரப்பன் தாத்தாவும் அவரை வெடுக்கென்று பேசும் லட்சுமி ஆயாவும்  சட்டியில் உருட்டிப் போடும்
கலி உருண்டையும் நக்கிரிக் கடைசலும்

ஐத்தம்மா குத்தும்  கம்பும் உலக்கையும்
வீரப்பன் ஐயா போடும் குலவையும்
ஏத்தெரிக்கற கிணற்று மேடும்
கூடவே வரும் ஞாபகங்கள் ...

சேந்துக் கிணறும் , இரட்டைக் குடமும்
மாரியம்மன் கோவில் மெரமனையும்
பொன்னம்மா அக்காவின் வாஞ்சையும்
நீட்சியானநினைவின் ஞாபகங்கள் ...

தீபாவளி , பொங்கல்வரும் பொழுதெல்லாம்
ஒரு ரூபாய் வாரச்சீட்டு சேர்த்த நாட்களும்
பெரிய தாயி ஆயா பேசும் அன்பும்
அழிந்திடாத ஞாபகங்கள் ...

ரேஷன் கடை பார்க்கும் போது, எப்போதும் வரிசையில்  நின்று சீமெண்ணெய் சர்க்கரை
வாங்கிய ,கூட்ட நெரிசலடங்கிய அந்தப்
பாடசாலைத் தெருவின் ஞாபகங்கள்...

மீன் சமைக்கும் போது சில மீள முடியாத தொடர் ஞாபகங்கள் .... அதோடு கூட
வாழ்வில் ஒவ்வொன்றையும் எதிர்கொள்ள வேண்டும் வழிகாட்டிய நட்பின் ஞாபகங்கள்

உனக்குப் பிடித்ததை செய் எதுவுமே தப்பில்லை ,நீ புத்திசாலி ,எதற்காகவும்
எதையும் இழக்காதே காதோரம் ஓடி வரும்
ஒலிக் குரலின்  ஞாபகங்கள் ....

வாழ்வின் வழி நெடுகிலும்..
அன்பு காட்டிய மனிதர்களும்
அனுபவம் தந்த மனிதர்களும் ஞாபகப் பக்கங்களால் நிரம்பியிருக்க....

நினைவுச் சங்கிலிகளாகப் பிணைந்து அவளைக்கட்டிப் போடும் நிமிடங்கள் அன்றாட ஞாபகங்களாக ....

உயிர் வாழவும் போராடவும் மனதால் மகிழ்ந்திருக்கவும் தொடர்ந்து சிரிக்கவும்
சமூகத்திற்காக சிந்திக்கவும் கலவையான
ஞாபகங்களைத் தரும் மனிதர்களை நினைவுப்பேழையில் பத்திரப்படுத்துகிறாள் ....

உமா

மரண வலி

ஏதேதோ  பேச வேண்டும் என்று தான் எப்போதும்  திட்டமிடுகிறது மனது ....
சந்திக்கும் யாவரிடமும் ...
சிந்திக்கும் ஒவ்வொரு நிமிடமும் ..

சந்திப்பின் இறுதியில் ஏனோ
சலனத்துடனே திரும்பி வர
எதுவுமே பேசவில்லை
என்ற முடிவுக்கு வருகின்றது ...

மனம் விம்மும் சில நொடிகளைக் கூட
மனிதர்களிடம் உள் நுழைந்து
புரிய வைக்க  எந்தவித
அவகாசமுமில்லை ...

அறிவின் மாயை இங்கே அன்பின் உண்மையைப் பிடிவாதமாக
ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கும் மரண
நிமிடங்கள் ....

எதை நோக்கி நகர்கிறது வாழ்வு ...
எங்கிருந்து ஆரம்பித்தன
உறவின் சிக்கல்கள்
உணரக் கூட எண்ணுவதில்லை ..

குழந்தைகளின் இயல்பாக
அகம் தந்த நினைவுகள் யாவும் ...
புறம் தள்ளி இகழப்படும்
புரியாத சூழ்நிலைகள் ...

உமா

பெண்ணியம்

பெண்ணியம் ..

இருட்டுக் குவியலில் கரி கொண்டு எழுதிப் பார்த்த எழுத்தாய் நீ ....

வெளிச்சச் சிதறலில் கலந்துவிட்ட ஒளிக்கீற்றாய் நீ ....

மழைத் துளிகளின் சாரலில்
சேர்ந்துவிட்ட மேகத் திவலைகளாய் நீ ....

இரைச்சலின் சங்கீதத்தில்
இணங்கி விட்ட ஒலிக் குறியீடாய் நீ ....

தீயின் பரவலில் பற்றிக் கொண்ட காற்றின் மிச்சமாய் நீ ....

பிரம்மாண்டத்தின் நுழைவாயிலில் கால் பதித்த சிறு மூலக்கூறுகளின் மிகச் சிறு அணுக்களாய் நீ ....

உன்னை எங்கிருந்து பிரித்தெடுக்கட்டும்  ....
நினைவுகளின் நிழலாக பத்திரப் படுத்துகிறேன். ...

உமா

Kavithai

புள்ளிகளில் ஆரம்பமாகும் வாழ்க்கை ...
கோடுகளின் வழியிலே பயணித்து....
பல்வேறுஉருவங்களில் சங்கமிக்கிறது ...
வட்டப் பாதையில் இணையும் புள்ளிகள்
வடிவம் பெறும் அழகே தனி தான் ....
வேறொரு கோட்டில் பயணிக்கும் புள்ளிகள்
தொட்டுச் செல்லும் கோடுகளாய் வெட்டுகின்ற நேரங்களில் ....
தொடும் கோணங்களில் உருவாகும் வாழ்க்கை ...மற்றுமொரு பரிமாணம் ...

இவற்றுள் ...
மையப்புள்ளிகளாக சில உறவுகள் ..
வட்ட நாண்களாய் சில உறவுகள் ..
இணையான கோடுகளாய் சில உறவுகள் ..
மையக் குத்துக் கோடுகளாகக் கூட
மையம் செய்து காக்கும் உறவுகள் ..
சுற்று வட்ட மையமாக குடும்ப உறவுகள் ..
செங்குத்து உயரங்களாக சில வழித்துணைகள் ...
மூலை விட்டங்களின் முனைகளாக இருவரை  இணைக்கும்
நேர்க்கோட்டு உறவுகள் ..
பாகை மானிகளாக அளவிடும்
பகுக்கப்பட்ட உறவுகள் ...
சதுரமும் செவ்வகமும் நாற்கரமுமாக
இணைகரம் சாய்சதுரம்  எனக் கூறும்
இன்னும் சில உருவங்களான உறவுகள் ...
வாழ்க்கை ஒரு  வட்டமான கணக்குக்குள்
இன்னும் ஆய்விற்கு உட்பட்டே ..

உமா